Հայտնի ձայնագրության հրապարակումը ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ Հայաստանը ո՛չ «ժողովրդավարության բաստիոն» է, ո՛չ «ժողովրդավարության բարձրագույն լիգայի ներկայացուցիչ»։
Իշխող ուժի ղեկավարն օրեր առաջ կրկին հայտարարեց, թե հետպատերազմական շրջանում Արցախի բյուջեն պատմական ամենաբարձրն է եղել: Սրա մասին խոսում է մեկը, ում խայտառակ քաղաքականության հետևանքով Արցախի Հանրապետության 75 տոկոսը օկուպացվել կամ հանձնվել է Ադրբեջանին:
Մեր տունքանդող սպառնալիքը տգիտությունը և դրա անարգել հաղթարշավն է: Դեռ Եղիշեն է նկատել, որ բոլոր չարիքների հիմքն անուսումությունն է. «Կույր զրկի ճառագայթից արեգական և տգիտություն զրկի ի կատարյալ կենաց: Լավ է կույր աչոք, քան կույր մտոք»:
Երբ վրանում մարդ կաթվածից մահացավ, վնգստացիք՝ քիչ է, երանի բոլորդ նրան հետևեք:
Երբ հրապարակում մարդ վատացավ, բժիշկը օգնություն էր ցույց տալիս, ոռնացիք՝ բժիշկ, էնպես արա, հետ չգա:
Ռուբեն Վարդազարյանի ու Գագիկ Ջհանգիրյանի խոսակցության հրապարակայնացումից հետո վերջինս առնվազն պետք է հրաժարական տա։ Պետք է քրեական գործեր հարուցվեն։ Բայց դե ումից ենք ինչ պահանջում։
Ինձ թվում է՝ երբ համատեղության կարգով նախագահ աշխատող դաշնակահար ՀՀՇ-ականը վերադառնա Հայաստան, նրան շատ ծանր խոսակցություն է սպասում իր գործատուի հետ։ Չէ՞ որ դաշնակահարին պաշտոն էին տվել, որ դաշնամուր նվագի, հյուրերին զվարճացնի, իսկ նա՞...
Պատերազմ երբեք չի սկսվի այն պատճառով, եթե ես, դուք, նրանք և թեկուզ ամբողջ հայ ժողովուրդն ասի, որ Արցախը պետք է լինի Հայաստանի կազմում։ Պատերազմները սկսվում են որոշակի նպատակներով և խոշոր պետությունների որոշակի ծրագրերի իրականացման համար։
44-օրյա պատերազմից հետո և հատկապես 2021-ի խորհրդարանական ընտրությունների քարոզարշավի օրերին իշխանությունը շրջանառության մեջ դրեց ակնհայտ կեղծ «խաղաղության դարաշրջան» ձևակերպումը։
Երբ ՀՀ վարչապետի պաշտոնն զբաղեցնող անձը ԱԺ ամբիոնից հերթական անգամ Արցախի հետ կապված ծանր կացության համար «եղադրում» էր Հայոց երկրորդ հանրապետություն ստեղծած և տարիներ շարունակ նրա ճանաչման համար պայքարած ՀՀ երկրորդ և երրորդ նախագահներին, հիշեցի մի պատմություն:
Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։